Od Starożytności do Dzisiejszych Barów: Fascynująca Historia Piwa

Starożytność

W Mezopotamii, między rzekami Tygrys i Eufrat, rozwijała się kultura Sumerów, którzy jako pierwsi zaczęli tworzyć zalążki miast-państw. Na glinianych tabliczkach sumeryjskich, datowanych na około 4000 lat p.n.e. i przechowywanych w Paryskim Luwrze, znajdują się wygrawerowane postaci przygotowujące starożytne piwo z orkiszu. Jest to dotychczas najstarszy dowód na przyrządzanie tego złocistego napoju z zboża. Późniejsze dokumenty, takie jak rysunek przedstawiający ludzi pijących przez słomki starożytne piwo oraz teksty w piśmie klinowym opisujące napój zwany sikaru, potwierdzają rozwój kultury picia piwa u Sumerów. Sikaru, nazywane "boskim napojem", było wyrabiane poprzez włożenie do glinianych naczyń napełnionych wodą placków chleba z wysuszonych ziaren jęczmienia i pszenicy.

Ziarno wcześniej poddawano kiełkowaniu, dodawano przyprawy, miażdżono i dolewano sok z daktyli lub miodu. Po wysuszeniu formowano placki, które wrzucano pokruszone do wody i gotowano z dodatkami, a następnie poddawano fermentacji w glinianych dzbanach. Piwo nie było filtrowane, dlatego w nim pływały resztki chleba, ziarna, owoce czy zioła, i dlatego pito je przez trzcinowe rurki. Wzmianki o piwie pojawiają się również w "Eposie o Gilgameszu", jednym z najstarszych dzieł literackich, gdzie opisuje się, jak Enkidu, pół człowiek, pół zwierzę, wypija siedem dzbanów piwa i staje się w pełni człowiekiem.

Średniowiecze

W średniowieczu rozwój piwowarstwa był kształtowany przez trzy główne nurty: klasztory, dwory pańskie i książęce oraz rozkwit miast. Klasztory odgrywały kluczową rolę w produkcji piwa, będąc całkowicie autonomicznymi instytucjami, które warzyły piwo na własne potrzeby, a także sprzedawały je, ulepszając technologię i opracowując nowe receptury. W XII wieku większość klasztorów posiadała już własne browary, a na terenach dzisiejszej Belgi, Niemiec i Francji działało około 500 klasztornych browarów. Spożycie piwa w klasztorach regulowały reguły zakonne, które dopuszczały picie piwa w okresach postu, zwłaszcza w sytuacji, gdy woda była często skażona. Klasztory wprowadziły również dodatek chmielu do piwa, który pierwotnie był stosowany jako lekarstwo.

Wraz z rozwojem piwowarstwa świeckiego, głównie na dworach i w miastach, klasztory musiały konkurować z innymi producentami. W XII wieku monarchowie nadawali przywileje warzenia piwa, a panowie feudalni angażowali piwowarów na swoich dworach, tworzyli warzelnie i pobierali podatki od produkcji. Powstały również gildie piwowarskie, które strzegły interesów wytwórców, ustalały zasady mistrzostwa piwowarskiego i dbały o wysoką jakość piwa. Przykładem pierwszej gildii piwowarów była londyńska "Guilde of Our Lady and St. Thomas of Becket", która powstała w XII wieku. Wzrost piwowarstwa miejskiego przyczynił się do rozwoju lokalnych rynków i technologii piwowarskiej.

Nowożytność

Rewolucja Przemysłowa przyniosła istotne zmiany w przemyśle piwowarskim, przekształcając produkcję z domowych browarów w masowe fabryki. Kluczowym wydarzeniem było wynalezienie maszyny parowej przez Jamesa Watta w XVIII wieku, co umożliwiło produkcję piwa na dużą skalę. Wprowadzenie maszyn parowych znacznie zwiększyło wydajność i efektywność produkcji, umożliwiając masową produkcję piwa. Narodziły się wielkie browary, które korzystając z nowych technologii i możliwości skali, dominowały na rynku piwa. Zastosowanie nowoczesnych urządzeń i technik przyczyniło się do standaryzacji procesu produkcji, zapewniając jednolitą jakość i dostępność piwa. Wraz z rozwojem technologii piwowarskiej, piwo zaczęło być eksportowane na większą skalę, a popularność tego napoju dynamicznie wzrosła na arenie globalnej. Browary zyskały nowe rynki zbytu, a piwo stało się jednym z najważniejszych towarów eksportowych. Eksport piwa przyczynił się do wymiany kulturowej i globalnego upowszechnienia piwa jako popularnego napoju spożywanego na całym świecie.